Нашто ты, цёзка мой1, па ім хадзіў –
Па гэтым месяцы, такім блішчастым?
Сьвет закаханых стаўся больш няшчасным
Пасьля таго, як ты там насьлядзіў.
Хай велічаюць, славяць подзьвіг твой –
Тут не набытак для цябе, а страта,
Бо гэта горш за славу Герастрата –
Недасягальнае піхнуць нагой.
Ён вечна быў патрэбен для дваіх –
Як поўная спрыяньня таямніца,
Як знак таго, што Божая дзясьніца
Багаслаўляе на шчасьлівы міг.
А што ж цяпер?
Ты сплюндрыў вешчы знак.
I ўжо яму чагосьці не хапае –
Таго, што дзьве душы ў адну злучае...
Куды ж далей вядзе пазнаньня смак?
––––––––––––
1 Ніл Армстронг.
1992
|
|
